Aνάβαση Pikes Peak
AΠOΣTOΛHΗ Αυτού Μεγαλειότης: το Βουνό
Δεν είναι τόσο το αμερικανικό όνειρο, οι δεκάδες χιλιάδες των θεατών, η ποικιλία των
συμμετοχών, ο ήχος των V8 που κινούν από πρωτότυπα μέχρι φορτηγά, οι γραφικοί
συμμετέχοντες? Πάνω από όλα είναι το ίδιο το βουνό, η κορφή του Πάικς, το δέος των 14.110
ποδών, η μοναδική πρόκληση του γκρεμού, που κάνει τον αμερικανικό αγώνα να ξεχωρίζει.
Κείμενο: Γιάννης Αθανασίου
Φωτογραφίες: Γιάννης Αθανασίου
ΜΟΝΟ και μόνο οι αριθμοί σε κάνουν να νιώθεις δέος: εκκίνηση στα 2.860 μέτρα? τερματισμός
στα 4.300? 20 χιλιόμετρα σε κακή άσφαλτο και εκπληκτικό χώμα? με μέση κλίση 7%? χωρίς
μπαριέρες ή οποιαδήποτε άλλη προστασία. Ένα κυνήγι με τα σύννεφα, την κορφή, τον ίδιο σου
τον εαυτό. Ακόμη και η αρχή της ανάβασης, τα πιτς, βρίσκονται πιο ψηλά και από αυτόν τον
Όλυμπο. Πιο ψηλά? απ? τους θεούς. Τί παραπάνω να πει κανείς για τον τρίτο πιο σημαντικό
αγώνα ―μετά το Ινδιανάπολις 500 και τις 24 ώρες της Ντεϊτόνα― του Νέου Κόσμου;
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Κολοράντο Σπρινγκς, έχεις την εντύπωση ότι το βουνό
δεσπόζει, εξουσιάζει, κυριαρχεί στην περιοχή. Αρνείσαι να πιστέψεις ότι είναι η κορφή
αυτή που καλούνται να κατακτήσουν οι αγωνιζόμενοι. Τόσο μακρινή, τόσο απόκοσμη δείχνει.
Πάνω ακόμη και από το επίπεδο που μπορούν τα δέντρα να ζήσουν. Στα όρια γης και ουρανού.
Με σημάδι την τούντρα και τους αιώνιους πάγους. Σαν μια φυσική φωλιά των αετών.
Αετών όχι από κοκκάλινο σκελετό και φτερά, αλλά από σίδηρο και άλλα μέταλλα και πλαστική
επένδυση. «Αετών» φτιαγμένων από ανθρώπινα χέρια, που καλούνται, με θνητούς στα πηδάλια,
να ταράξουν την ηρεμία του Μανιτού και τόσων άλλων ινδιάνικων θεών, που για ολόκληρες
χιλιετίες μονοπωλούσαν την κορφή. Τα «χλωμά πρόσωπα», τελικώς, δεν σεβάστηκαν τίποτε.
Παρ' όλο που στο κυνήγι της κορφής μετατρέπονται πολλές φορές στους πιο? ανεξέλεγκτους
Iνδιάνους.
Ανείπωτη, απίστευτη, η ποικιλία των οχημάτων, τετράτροχων και μη, που καλούνται να
ξεπεράσουν το πρόβλημα της αραιής ατμόσφαιρας εκεί ψηλά στο Ντέβιλς Πλεϊγκράουντ, τον?
παιχνιδότοπο του διαβόλου ―περιοχή όνομα και πράγμα―, και να φτάσουν στον τερματισμό στο
Σάμιτ, όπως λέμε κορφή. Από σκούτερ μέχρι τράκτορες, από αυτοκίνητα παραγωγής μέχρι
θηριώδη πρωτότυπα χιλιάδων ίππων. Με μια ελευθερία κανονισμών, που μόνο η χώρα που
κόπτεται ―λέμε τώρα― για τη δημοκρατία της μπορεί να προσφέρει. «Φτιάξε κάτι, όπως το
θες, και έλα να κατακτήσεις την κορφή»? Και την πρόκληση αποδέχονται δεκάδες αγωνιζόμενοι
κάθε χρόνο, 160 (76 αυτοκίνητα, 84 μοτοσυκλέτες) για το 2000.
«Ημίθεος» στα μάτια των δεκάδων χιλιάδων θεατών, που κατασκηνώνουν κάθε χρόνο στις άκρες
του δρόμου, με την ευκαιρία της «Ημέρας της Ανεξαρτησίας», ο Ροντ Μίλεν. Ρέκορντμαν της
ανάβασης, με 10:04.06, είναι η? μπαριέρα απέναντι στις ορδές αλλοεθνών που έχουν
προσπαθήσει προσφάτως να κατακτήσουν την κορφή. Μπαριέρα με εξωτερική βοήθεια, αφού το
αλά γκρουπ C πρωτότυπό του έχει τα εμβλήματα της Τογιότα! Απέναντί του, φέτος, ο
«σχιστομάτης» Νομπουχίρο «Τέρας» Ταζίμα, με Σουζούκι Μπαλένο δύο κινητήρων, και την
εμπειρία της δεύτερης θέσης το ?99. Τις αμερικανικές σημαίες απειλεί να υποστείλει και ο
γνωστός για τις εξορμήσεις του στην Ελλάδα και την κατάκτηση του Eυρωπαϊκού Πρωταθλήματος
Pάλικρος το ?99, 54χρονος Περ Έκλουντ, με το Σάαμπ 9-3 Βίγκεν. Αουτσάιντερ ο Γκάρι
Κανόγιερ, με ένα Γουέλς Κογιότε, μια χωμάτινη φόρμουλα με 900 ίππους, για μόλις 860 κιλά!
Χαρά ανέλπιστη, για τον απεσταλμένο μας, η ανάγνωση στον πίνακα συμμετοχών τού ονόματος
του Ζαν Πιερ Ρισελμί, γνωστού? φιλέλληνα και λάτρη της ανάβασης.
Kατανεμημένες σε τρία μέρη, ένα για κάθε κομμάτι της διαδρομής ―κατώτερο, μέσο και
ανώτερο―, οι δοκιμές δικαιώνουν, όπως και τα επίσημα χρονομετρημένα δοκιμαστικά, τις
προβλέψεις. Ο Ροντ Μίλεν είναι άπιαστος. Τελικώς, φαίνεται πως το μόνο ζητούμενο θα είναι
αν θα καταφέρει, στην 7η προσπάθειά του, να σπάσει το ρεκόρ που ο ίδιος πραγματοποίησε το
1994. Κανόγιερ και Ταζίμα, απολύτως λογικά, ακολουθούν, με τον Έκλουντ να πληρώνει σε
χρόνο την έλλειψη τέλειας γνώσης των 156 στροφών της διαδρομής. Και κάπου εκεί κοντά, η
έκπληξη που ακούει στο όνομα Λάρυ «Κεραυνός» Ραγκλάντ (48 χρονών, παρακαλώ?), με ένα GMC
Ενβόι, επίσημη συμμετοχή της Σεβρολέτ προς χάριν των νέων 6κύλινδρων σε σειρά
(ιεροσυλία!) κινητήρων της. Κι όμως, πέρα από τη μάχη της κορυφής, όλα τα? λεφτά είναι
οι? τρελαμένοι με τα στοκ καρς, τύπου NASCAR αυτοκίνητα. Με 600+ ίππους και κίνηση μόνο
πίσω, αντιμετωπίζουν επιθετικά το βουνό προς τέρψη των φίλων του θεάματος και της?
πάντας. Όλα αυτά, βεβαίως, πριν οι τράκτορες γεμίσουν το βουνό με τον εκπληκτικό ήχο, τον
αέρα με ποσότητες καπνού και το πλάτος του δρόμου με τον όγκο τους. Αθάνατη Αμερική?
Ο ΑΓΩΝΑΣ
Το Ντέβιλς Πλεϊγκράουντ επιλέχθηκε ως? παρατηρητήριο του αγώνα από την ελληνική αποστολή.
Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Από το υψίπεδο του Διαβόλου μπορείς να
ατενίσεις το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής και δη το πιο κρίσιμο: από το Πικ Νικ
Γκράουντ, στα 3.035 μέτρα, μέχρι και τον «παιχνιδότοπο», στα 3.895. Οκτακόσια εξήντα
μέτρα σε μόλις 9,65 χιλιόμετρα. Μέση κλίση, δηλαδή 9%, με τον γκρεμό να βρίσκεται
απειλητικός στα άκρα τού φαρδιού (6 μέτρα κατ? ελάχιστον) χωμάτινου δρόμου. Και τους?
Iνδιάνους να πλαγιολισθαίνουν στα όρια του? πρόστυχα, σαν να ήταν τόσο σίγουροι ότι θα
λειτουργήσει κατευναστικά η σπονδή στο Μανιτού.
Ξεκίνημα με τα πιο αδύνατα από τα 160 οχήματα που θα τολμούσαν την ανάβαση, και τα
διαπιστευτήρια κερδίζει η πανέμορφη, κινούμενη με προπάνιο, AC Κόμπρα του Ράντι Σρανζ.
Αναζήτηση στη συνέχεια ―αδίκως― οδηγικών δεξιοτήτων από τους οδηγούς των κλασικών
αμερικανικών Σπριντς, με τους ακάλυπτους τροχούς της HPSS κατηγορίας, με τα αμερικανικά
αντίστοιχα του γκρουπ Ν και τα σούπερ στοκ καρς. Δυο τρεις μόνο ήξεραν να αντιμετωπίζουν,
πέρα από θεαματικά και αποτελεσματικά, τις φουρκέτες, και η έκπληξη φοβερή, όταν γίνεται
φανερό ότι ο ένας εξ αυτών είναι ο Ρις Μίλεν, γιος του Ροντ, που κερδίζει τη? Ν, με ένα
Μιτσουμπίσι Λάνσερ ΕΒΟ VI, κάνοντας νέο ρεκόρ κατηγορίας. Τελικώς, το αίμα νερό δεν
γίνεται?
Pις Μίλεν: Λεπτά αργότερα από τον τερματισμό του θα ξεσπάσει σε λυγμούς για την ατυχία
του πατέρα του. Ο κινητήρας του Τογιότα Τακόμα παραδίδει το «πνεύμα» στο Γκλεν Κόουβ,
3.000 πόδια και 6 μίλια μακριά από τον τερματισμό. Το ρεκόρ δεν θα γίνει, παρ' όλο που οι
συνθήκες ήταν ιδανικές. «Ο δρόμος είναι τέλειος, αλλά φοβάμαι τον άνεμο ψηλά, μη μας
δημιουργήσει προβλήματα», είχε πει ο Ροντ στην εκκίνηση. Τον άνεμο που έπνεε με ταχύτητα
20 κόμβων! Αλλά δεν έφταιγε καθόλου για την ατυχία της ομάδας, που είχε ―για τελευταία
χρονιά― την υποστήριξη της Τογιότα.
Οι 5 βαθμοί θερμοκρασία έχουν γίνει 13 στο Ντέβιλς Πλεϊγκράουντ και ο χρόνος που πρέπει
να νικηθεί είναι το 11:17.66 που κάνει ο Λάρυ, ο «Κεραυνός», οδηγώντας απίστευτα αμέσως
μετά το διάλειμμα. Υποψήφιοι να το κάνουν ο Έκλουντ, ο Ταζίμα και βεβαίως, ο Κανόγιερ. Ο
Σουηδός, με φανερό το πρόβλημα να αποστηθίσει τις 156 στροφές και το φίλτρο αέρα να έχει
εισροφηθεί από το τούρμπο, δεν τα καταφέρνει για μόλις 4 δεύτερα. Και στη Σάαμπ, απλώς,
πανηγυρίζουν το νέο ρεκόρ της κατηγορίας. Νέο ρεκόρ, αφού ο Ταζίμα «καρφώνει» το Σουζούκι
στα δέντρα στην πρώτη μόλις στροφή της ανάβασης! Οι ελπίδες όλων για χρόνο κάτω από 11
λεπτά πηγαίνουν στον Κανόγιερ, αλλά αδίκως και πάλι, αφού λίγο πριν από τον τερματισμό,
το θηριώδες «φτερωτό» του όχημα εγκαταλείπει. Όλα έχουν πλέον τελειώσει και ο Ραγκλάντ
είναι νικητής, αφού φορτηγάκια και τράκτορες που ακολουθούν δεν έχουν τα φόντα.
Ο αγώνας τελειώνει λίγο πριν πέσει το σκοτάδι και αρχίσουν τα πυροτεχνήματα του εορτασμού
της «Hμέρας της Aνεξαρτησίας». Πάνω από όλα, είναι 4 του Ιούλη για τους Αμερικανούς, που
κάθονται υπομονετικά να περιμένουν αγωνιζόμενους και θεατές για να χειροκροτήσουν. Με μια
παιδική απλότητα, εκ διαμέτρου αντίθετη με την εικόνα ―πραγματική;― που δείχνουν οι
ταινίες. Όπως και να είναι, πάντως, δεν μπορείς παρά να αφήσεις ένα κομμάτι σου στο
βουνό. Ένα κομμάτι να αναπνέει τον ελαφρύ αέρα, περιμένοντας να υλοποιήσεις την υπόσχεση
και να γυρίσεις πάλι.
Ξεχωριστό μποξάκι με φωτό.
Με τη Σάαμπ στο Πάικς Πικ
14.110 πόδια: Ύψος γνωστό στη Σάαμπ, από την εμπλοκή, ως βασική ενασχόληση, της σουηδικής
εταιρείας στην κατασκευή αεροσκαφών. Μικρή η πρόκληση, λοιπόν, να συνδυάσουν τετράτροχα
με πτέρυγες και παράδοση, και να? κατεβάσουν το 9-3 Βίγκεν, με το οποίο ο Έκλουντ κέρδισε
το Eυρωπαϊκό Πρωτάθλημα Pάλικρος το ?99, στο Πάικς Πικ. Ηθικοί υποστηρικτές της όλης
προσπάθειας η Σάαμπ ΗΠΑ, ο Σίμο Λάμπινεν, οδηγός της ομάδας στα ράλι τη δεκαετία του '70
και ο πολύς Έρικ Κάρλσον, ο κύριος «Σάαμπ», κυρίαρχος στα ράλι, 40 χρόνια πριν, με τα
δίχρονα 96άρια. Και μέσα στις δυο τρεις ευρωπαϊκές αντιπροσωπείες, που ανταποκρίθηκαν στο
κάλεσμα, η ελληνική ΒΑΚΑΡ. Σε μπίζνες κλας, η όλη φιλοξενία, με τη Μάρθα (Γεωργιλά) σε
ρόλο συντονιστή και διαμεσολαβητή ανάμεσα στο υπερβολικό των απαιτήσεων των Eλλήνων
δημοσιογράφων και των δυνατοτήτων της αποστολής. Μεγάλη επιτυχία ότι καμία απαίτηση δεν
έμεινε ανικανοποίητη, παρ' όλο που ο άνεμος και το κρύο στα 4.000 μέτρα έθεσαν σε φοβερή
δοκιμασία την οικοδέσποινά μας. Φιλικοί και απλοί οι άνθρωποι της Σάαμπ, δεν δίστασαν να
θέσουν εξ αρχής καθαρά τους στόχους της συμμετοχής: «?μια καλή εμφάνιση σε επίπεδο
κατηγορίας?». Μόνο ο αειθαλής Έρικ (Κάρλσον), με την απίστευτη ενεργητικότητά του, ήλπιζε
σε κάτι καλύτερο και ήταν ο μόνος που του στοίχισαν τα 4 δεύτερα που χώρισαν τη συμμετοχή
από τη νίκη. Με τέτοιους? παππούδες, ποιος δεν θα ήταν πρωταθλητής;
Ξεχωριστό μποξάκι με φωτό.
Λίγα λόγια απόο τον Έκλουντ
4Τ: Ποια η μεγαλύτερη δυσκολία στο βουνό;
Έκλουντ: Το να αποστηθίσεις τις 156 στροφές. Οι Αμερικανοί τις ξέρουν απ? έξω. Με τρεις
ημέρες δοκιμές και κάποια περάσματα, με νορμάλ αυτοκίνητο και 40 μίλια/ώρα ταχύτητα, δεν
μπορείς να τις μάθεις καλά. Και βεβαίως, δεν μπορείς με την πρώτη να διαλέξεις τα σωστά
ελαστικά και το τέλειο στήσιμο. Θέλει πολύ δουλειά. Και εμείς δεν είχαμε το χρόνο. Του
χρόνου, ίσως.
4Τ: Επηρεάζει το υψόμετρο την απόδοση;
Έκλουντ: Του οδηγού, μάλλον, όχι. Δεν προλαβαίνεις να κουραστείς. Tου αυτοκινήτου,
μάλλον, ναι. Bεβαίως, εμείς είχαμε το πρόβλημα με το φίλτρο που μείωσε την ισχύ, μείωση
την οποία απέδωσα στο υψόμετρο. Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι η χαμηλή πυκνότητα του αέρα
περιορίζει την αποτελεσματικότητα των αεροτομών, οπότε καταλαβαίνεις γιατί οι Αμερικανοί
το παρακάνουν με το μέγεθός τους.
4Τ: Ποιος είναι, κατά τη γνώμη σας, ο καλύτερος οδηγός ράλι;
Έκλουντ: Θα μείνω σε δύο. Aπό τους σύγχρονους, στο Σάινθ. Aπό τους παλαιότερους, στο
Ρερλ. Είναι και οι δύο επαγγελματίες. Αυτό θέλει ο χώρος. Αυτό έκαναν και αυτοί. Δεν
ξεχνάω, βεβαίως, και το Χένρι Τοϊβόνεν. Ήταν απίστευτα γρήγορος. Όσο για το μελλοντικό
πρωταθλητή, ποιος άλλος από το Μπερνς; Για το Γκρόνχολμ; Αυτοί οι νέοι είναι τυχεροί που
μπορούν και βάζουν νωρίς αγωνιστικά χιλιόμετρα.
4Τ: Γκρουπ Β ή WRC;
Έκλουντ: Γκρουπ Β, βεβαίως. Το Βίγκεν μου είναι κοντά σε εκείνα τα αυτοκίνητα. Ήθελαν
κότσια να οδηγηθούν. Σήμερα όλα είναι πιο απλά. Όχι ότι είναι εύκολο να κερδίσεις. Το
ίδιο δύσκολο είναι. Αλλά τότε το να κινηθείς στο όριο ήταν απαιτητικό. Πολύ απαιτητικό.
Το ?ουντι S2 ήταν σχεδόν αδύνατο να το οδηγήσεις. Δεν στέριωνε πουθενά.
4Τ: Ελλάδα, τί σας λέει;
Έκλουντ: Πάντα μού άρεσε. Και ως χώρα και ως αγώνας. Είναι συγκλονιστικός. Ανδρικός.
Έτσι, πρέπει να είναι οι αγώνες. Έρχομαι συχνά πλέον για διακοπές στην Ελλάδα.
Φωτό Σάμπ Νο 93 (ανοιγμα)
Ο πρωταθλητής Ευρώπης στο Pάλικρος και γνωστός ράλιμαν Περ Έκλουντ ανέβηκε για πρώτη φορά
στο βουνό, με στόχο μια καλή εμφάνιση, αφού η ανάβαση ήταν ουσιαστικά άγνωστη σε αυτόν
και τη Σάαμπ. Το Βίγκεν των 750 ίππων εντυπωσίασε τους πάντες, έκανε ρεκόρ στην κατηγορία
Όπεν και βρέθηκε 4 δευτερόλεπτα μακριά από τη νίκη. Ο μόνος που δεν έμεινε ικανοποιημένος
από αυτό ήταν ο Έρικ Κάρλσον, γνωστός από τις νίκες του στο Ακρόπολις τη δεκαετία του '60
και ηθικός υποστηρικτής της όλης προσπάθειας.
Φωτό κίτρινο αυτοκίνητο Νο 18
Το αμερικανικό όνειρο σε 4 τροχούς. Σούπερ στοκ καρς, αυτοκίνητα με άπειρα κυβικά, 700+
ίππους και κίνηση μόνο πίσω. Απόλυτα αντίστοιχα με αυτά που τρέχουν στο NASCAR. Μεγάλο
τους όπλο το θέαμα, αν και οι περισσότεροι των οδηγών ήταν κατώτεροι των περιστάσεων.
Κάποιοι, όμως, εντυπωσίασαν ακόμη και με τους χρόνους τους, όπως ο Κλιντ Βάχσολτζ (φωτό)
που κέρδισε την κατηγορία με το Μάσταγκ και χρόνο 12:04.66.
Φωτό στέισον με μένα
Με τους 4 Τροχούς στα 14.110 πόδια. Πόσο πιο ψηλά να φτάσεις, δηλαδή; Λίγα μέτρα από τον
τερματισμό του αγώνα, το τοπίο φαντάζει σεληνιακό, χωρίς ίχνος βλάστησης. Οι ισχυροί
άνεμοι, η χαμηλή πυκνότητα του αέρα και το κρύο δεν αφήνει να ευδοκιμήσει τίποτε, πέρα
από τα βεχίκλους ουόμους?.
Φωτό φορτηγάκι Votrek άσπρο κόκκινο (μεγάλη)
Ο Λάρυ «Κεραυνός» Ραγκλάντ, έμπειρος του βουνού, αλλά και της εκτός δρόμου οδήγησης, με
χρόνο 11:17.66, κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα, αφού εγκατέλειψαν τα φαβορί. Οδηγώντας
εκπληκτικά και πολύ θεαματικά, ξεσήκωσε τους θεατές και έδωσε στους Αμερικανούς τη
δυνατότητα να πανηγυρίσουν μια ακόμη δική τους νίκη, τη πιο αμφίρροπη ―ίσως― των
τελευταίων χρόνων.
Φωτό φορτηγάκι με καπνούς
Η ποικιλία των οχημάτων που ανεβαίνουν στο Πάικς είναι εκπληκτική. Από σκούτερ μέχρι και
τράκτορες, από πρωτότυπα μέχρι τα κλασικά αμερικανικά πικ απς. Όλα βαμμένα εκπληκτικά.
Όλα θεαματικά. ?λλωστε, ο στόχος δεν είναι τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο από το θέαμα.
Το επιβεβαιώνουν οι χαλαροί κανονισμοί. «Φτιάξτε ό,τι θέλετε και ελάτε να κατακτήσετε την
κορυφή?», το όραμα της οργάνωσης και οι 160 συμμετοχές αποδεικνύουν την ορθότητά του.
Φωτό φορμουλάκι Νο 84
Όπεν γουίλς, ιδιοκατασκευές με ακάλυπτους τροχούς, χαμηλό βάρος και τεράστιες
ιπποδυνάμεις. Δύσκολες στην οδήγηση, με τεράστιες αεροτομές για να ξεπερνούν τη χαμηλή
πυκνότητα του αέρα εκεί ψηλά. Το Γουέλς Κογιότε του Γκάρι Κανόγιερ, με ισχύ 900 ίππων από
τον κινητήρα της Σεβρολέτ και βάρος μόλις 860 κιλά, ήταν ένας από τους διεκδικητές της
νίκης και τα ελάχιστα αυτοκίνητα που μπορούσαν να σπάσουν το ρεκόρ του 10:04.06. Τελικώς,
ατύχησε και αυτό, εγκαταλείποντας στα τελευταία μέτρα από μετάδοση.
Φωτό ασπρο Μιτσουμπίσι
Μπορεί ο μπαμπάς να μην τα κατάφερε, αφού το Τογιότα Τακόμα έμεινε από κινητήρα, όμως, ο
γιος Ρις Μίλεν, οδηγώντας εκπληκτικά, πέτυχε να κερδίσει την κατηγορία HPSS, την
αντίστοιχη της Ν στην ανάβαση, με ένα Μιτσουμπίσι Λάνσερ EVO VI. Oι οικογένειες
αγωνιζομένων είναι κάτι το συνηθισμένο στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Μην ξεχνάτε τους
?νσερ, τους Αντρέτι και τόσους άλλους. ?ξια λόγου η συμμετοχή των Κίνεϊ, με μπαμπά, μαμά
και γιο να φτάνουν στον τερματισμό!
Φωτό νταλίκα
Όλα τα χρήματα στους τράκτορες! Εκπληκτικό το θέαμα με τα «θηρία» να ανεβαίνουν,
πλαγιολισθαίνοντας το βουνό. Απίστευτος ήχος από τις κάθετες εξατμίσεις, τους
υπερτροφοδοτούμενους ντίζελ. Γεμάτη με τους καπνούς η ατμόσφαιρα. Γεμάτος από τα τεράστια
οχήματα ο δρόμος. Αν δεν το δεις, δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο απίστευτο είναι. Πόσο,
μάλλον, να κάνεις 13:39.02 με ένα φορτηγό!
Φωτό Λάντσια 111
Μετά το φοβερό ρεκόρ του Βάτανεν, με το θηριώδες Πεζό 405 Τ16 στο Πάικς Πικ, η ανάβαση
έγινε ιδιαίτερα γνωστή και στην Ευρώπη, αφού η γαλλική εταιρεία επένδυσε πολύ στην
προβολή του κατορθώματός της. Ένας από τους ανθρώπους που την αγάπησαν και έγιναν πιστοί
της και ο «δικός» μας Μονεγάσκος Ζαν Πιερ Ρισελμί, που συμμετείχε για δεύτερη φορά με μία
Λάντσια Ιντεγκράλε του ?στρα τιμ. Δεν στάθηκε, όμως, τόσο τυχερός, όσο το ?99 που κέρδισε
την κατηγορία του, αφού ένα λάστιχο του στέρησε μιά καλή επίδοση.
Φωτό τετράτροχο μηχανάκι
Τα προ κουάντ, τετράτροχες, δίχρονες μοτοσυκλέτες 500 κ. εκ., ήταν από τις πιο
εντυπωσιακές κατηγορίες στην ανάβαση. Δεν είναι και λίγο να ξακρίζεις στον γκρεμό, χωρίς
τίποτε γύρω να σε προστατεύει από τις? στενές επαφές. Οι χρόνοι των κορυφαίων αναβατών,
λίγο πάνω από τα 12 λεπτά, πολύ κοντά στα γρήγορα αυτοκίνητα.
Φωτό duramax φορτηγάκι
Αν υπήρχε βραβείο για την πιο ηρωική μορφή της ανάβασης, σίγουρα, θα το κέρδιζε ο Έβαν
Έβανς. Έμεινε ανάπηρος από τη μέση και κάτω, μετά από ένα ατύχημα που είχε στα 24 του
χρόνια. Το πρώτο πράγμα που ζήτησε, ανακτώντας τις αισθήσεις του στο νοσοκομείο, ήταν
ένας τρόπος να μπορέσει να συνεχίσει να τρέχει σε αγώνες. Τα κατάφερε λίγους μήνες μετά,
επιστρέφοντας, μάλιστα σύντομα, στις νίκες σε αγώνες εκτός δρόμου, τύπου Baja. Στο Πάικς
Πικ έκανε 4ο χρόνο στη? Ν, με το εικονιζόμενο φορτηγάκι της Σεβρολέτ!
Φωτό πανώ απλωμένο
Πήρε πολύ χρόνο στους Ιάπωνες υποστηρικτές τού Ταζίμα να πιστέψουν ότι ο «δικός» τους
άνθρωπος εγκατέλειψε και μάλιστα, από έξοδο στην πρώτη στροφή. Το «τέρας», όπως τον
αποκαλούν λόγω του? μεγέθους του, ήταν ένα από τα φαβορί, έχοντας πετύχει μια άξια
δεύτερη θέση το ?99. Δυστυχώς, δεν ήταν γραφτό να δούμε το Μπαλένο, με τους δύο
κινητήρες, να κατακτά το βουνό.
Φωτό μπατσούλης
Αμερικανική αίσθηση ασφαλείας. Στο κατέβασμα από την κορυφή υπήρχε μπλόκο, στο οποίο ένας
αστυνομικός με ηλεκτρονικό πυρόμετρο μετρούσε τη θερμοκρασία των εμπρός φρένων. Αν αυτή
ξεπερνούσε τους 300 βαθμούς Φερενάιτ, υποχρέωνε τον οδηγό σε στάση μέχρι αυτά να
κρυώσουν. Bεβαίως, στη διαδικασία δεν υπήρχε πρόνοια για τους Έλληνες δημοσιογράφους που
κατέβηκαν, φρενάροντας με το χειρόφρενο και εντυπωσίασαν τον έμπειρο? μετρητή με τους 184
βαθμούς των εμπρός φρένων τους. Αν είχε μετρήσει τα πίσω, ακόμη εκεί θα ήμασταν!
Φωτό ζευγάρι αγωνιζόμενων
Ο νικητής Γκάρυ «Κεραυνός» Ραγκλάντ με τη Στέφανι Ριβς, μια Aμερικανίδα συνάδελφο, η
οποία συμμετείχε με μία από τις τρεις Κάντιλακ που διέθεσε η GM σε διασημότητες. Η
Στέφανι, εκτός από έγκριτη συντάκτρια πολλών αγωνιστικών εντύπων, είναι και η ίδια
αγωνιζόμενη, με πολλές επιτυχίες σε αγώνες μοτοσυκλέτας και μάλιστα, σε επαγγελματικό
επίπεδο!
Φωτό με τρεις με κόκκινα μπουφάν (μποξάκι Σαμπ)
Τρεις γενιές ―και βάλε― οδηγών της Σάαμπ βρέθηκαν στο Κολοράντο να στηρίξουν την
προσπάθεια. Ο «πολύς» Έρικ Κάρσον (αριστερά) και ο γνωστός μας Σίμο Λάμπινεν (δεξιά), στο
ρόλο των ηθικών υποστηρικτών. Ο Περ Έκλουντ (κέντρο), στα πηδάλια του 9-3 Βίγκεν, έτοιμος
να κατακτήσει βουνό και θεατές. Μόνο αν συζητήσεις και με τους τρεις, καταλαβαίνεις γιατί
οι Σκανδιναβοί είναι άπιαστοι? Απλώς, γιατί το λέει η καρδιά τους? Και το συκώτι τους,
βεβαίως, αφού καταναλώνουν απίστευτες ποσότητες αλκοόλ!
Φωτό απο εφημερίδα
Η μηχανική βλάβη δεν άφησε τον Ντάβει Σμιντ να μην τερματίσει! Πήρε το τιμόνι στα χέρια,
και τα πόδια στους... ώμους και τερμάτισε, με το μοναδικό αυτό τρόπο, την ανάβαση.
Bεβαίως, δεν κατετάγη, αλλά δεν άφησε το βουνό να τον κερδίσει.
Φωτό Εκλουντ (συνέντευξη)
ΠΑΪΚΣ ΠΙΚ
Οδηγός Αυτοκίνητο Κατηγορία Χρόνος
1 Λάρυ Ραγκλάντ GMC Ενβόι High Tech SUV 11:17.66
2 Περ Έκλουντ Σάαμπ 9-3 Βίγκεν Open 11:21.58
3 Πολ Σουανιέρ Χιουντάι Κουπέ Open 11:26.05
4 Τζίμι Όλσον Γουέλς EWJ Open Wheel 11:26.27
5 Iζαάκ Μπάρι Λόκγουντ Open Wheel 11:59.44
6 Τζον Τζόνσον Γκρίνγουντ Χουλ Open Wheel 11:59.94
7 Ρις Μίλεν Μιτσουμπίσι Λάνσερ HPSS 12:04.61
8 Κλιντ Βάχσολτζ Φορντ Μάσταγκ Super Stock 12:04.66
9 Στιβ Μπέντορ CTR2 Σπορτ Ραφ Open 12:16.81
10 Στιβ Κοεγκλέιν Φορντ Μάσταγκ Super Stock 12:22.29